به آرامی آغاز به مردن می کنی...

چند سوال سخت...خیلی سخت

.

.

.

احتمالا کمی مهیب و ترسناک

 

.

.

.

 

دوست دارین بعد از مرگ‌(120 سال زنده باشین ان شاالله!ما که بخیل نیستیم) راجع به شما چی بگن؟

مراسمتون کجا باشه؟ چه جوری باشه؟ کیا بیان؟کیا نیان؟ شلوغ باشه؟خلوت باشه؟

حدس می‌زنین تو واقعیت چی بشه؟ واقعاً کیا از ته دلشون میان مراسمتون؟ توی جمع‌های خودمونی چی میگن راجع بهتون؟ اونایی که باهاشون مشکل داشتین چی میگن؟

گفتن از مرگ  و فکر کردن بهش ترسناک و سخته اما میشه به شوخی خنده تصورات فانتزی خودتون رو بگین...

یه سؤال خیلی مهم دیگه هم هست که ذهن منو این روزا خیلی مشغول کرده... خواهش می‌کنم همتون حتماً بهش جواب بدین ...واسم مهمه.

اگر من همین روزا بمیرم واکنش شما چیه؟ جداً حرفی هست که بتونین راجع به من بزنین؟ حتی اگه اون یه صفت بد راجع بهم باشه هم دوست دارم بشنومش... (مثلاً میگین همش حرص میخوره، غر میزنه!) 

در ضمن اگه "کاری نکنیم" مردنمون دقیقا همین جوریه که پابلو نرودا توی شعر ادامه ی مطلب میگه ...

---

پ.ن.خیلی خیلی بی ربط: دوستانی که دنبال منابع استاد راسخ توی وبلاگ می گشتین:

میتونین منابع رو از اینجا دریافت کنین.

 

به آرامی آغاز به مردن می کنی  

اگر سفر نکنی

اگر چیزی نخواهی

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی

اگر از خودت قدردانی نکنی

 

به آرامی آغاز به مردن می کنی

زمانی که خود باوری را در خودت بکشی

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند

 

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر برده عادات خود شوی

اگر همیشه از یک راه تکراری بروی

اگر روزمرگی را تغییر ندهی

اگر رنگ های متفاوت به تن نکنی

یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی

 

تو به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر از شور و حرارت و احساسات سرکش

و چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا می دارند

و ضربان قلبت را تندتر می کنند

دوری کنی ...

 

تو به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر هنگامی که با شغلت یا عشقت شاد نیستی...

آن را عوض نکنی

اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی

اگر ورای رویاها نروی

اگر به خودت اجازه ندهی که حداقل یک بار در تمام زندگیت

ورای مصلحت اندیشی بروی ...

 

امروز زندگی را آغاز کن

امروز مخاطره کن

امروز کاری بکن

نگذار که با آرامی بمیری

شادی را فراموش نکن

 پابلو نرودا ـ احمد شاملو